Bisikletle ilişkim hiçbir zaman iyi olmamıştır. Çocukken, dediklerine göre, bir ara üç tekerlekli bisikletim varmış. İki, üç yaşlarındayken! Ben hiç hatırlamıyorum. Hadi hafızam zayıf diyelim. Ama nedense bununla hiç fotoğrafım da çekilmemiş. Üç tekerlekli bisikletimin oluşu, bu nedenle bir söylenti düzeyini aşamıyor. Çocukluktan çıkıp, kendimi adam zannetmeye başladığım yıllarda, bana iki tekerlekli bir bisiklet almak istemişler. Evet, bunu hatırlıyorum işte. Ama ortaokul öğrencisi olduğum bu dönemde, deri ceketli imajların pek erken etkisinde kalıp, "motorsiklet isterim" diye tutturunca, rahmetli babamın yapabileceği bir şey kalmamıştı. Neyse, aradan yıllar geçti, liseye de bisikletsiz bir insan olarak başladım. Benden daha akıllı olan kardeşim, motorsiklet konusunda özel, bir talep belirtmeyince, ortaokula iki tekerlekli bir bisikletle başladı. Her şeye el koyan ağabey rolünü üstlenerek, daha eve girişinin ilk haftasında bisikleti ödünç alıp bir arkadaşıma gittim. Ziyaretin sonunda, sokağa çıkıp baktığımda bisikletin yerinde olmadığını dehşetle fark ettim. Yani kardeşimin daha tadına bile varamadığı bisikletini çaldırmıştım! Vicdan azabı duydum mu hatırlamıyorum (işime gelmeyen hiçbir şeyi hatırlamam zaten). Gizli bir intikam duygusuyla mı doluydum acaba? Yıllarca hem isteyip hem de burun kıvırdığım bisiklet özleminin dışavurumu muydu bu? Bilemem. Sonraları, arada sırada bisiklete bindim, binmedim değil. Lakin kökenleri cılız olan bu ilişki, bir türlü gerçek bir arkadaşlığa dönüşemedi. Ama bir gün İstanbul'u terk ederek sakin bir kıyı kasabasına yerleşme ütopyam gerçekleşirse, gerçek bir bisiklet alacağım. O zaman bacaklarımda bunu kullanacak güç kalmış olacak mı bilemem... Lakin bu kez, kapı önüne bırakıp çaldırmaya niyetim yok, bunu biliyorum!

---