İstanbul Kotraları adı altında toplamaya çalıştığım bu araştırmayı, Yelken Dünyası'nda yayımlanan (Haziran 2002) "Bir Zamanlar Yıldız Kotrası Vardı" başlıklı yazımın ardından gelen olumlu tepkilerden cesaretlenerek kaleme almaya başladım. Eski günlerdeki kotracılıkla artık kimseler ilgilenmez derken, başta büyük denizcimiz, sevgili Sadun Baro'nun da teşvikiyle, 40'lı yılların başlangıcından 1966 yılına kadar kesintisiz olarak, sonraları da zaman zaman geldiğim, sevgili İstanbul'umu tamamen terk edip Bodrum'a yerleştiğim 1986 yılına kadar geçen zaman diliminde yaşadığım bu güzel şehrin semtlerini ve onun incileri olan kotralarını, artık unutulmuş kişileriyle sizlere aktarmaya çalıştım. Tabii ki tüm tekneleri anlatma imkânım yoktu. Bu kitapta adı geçenlerin de mutlaka birtakım yanlış ve eksik bilgileri bulunabilir. Umarım bu bir başlangıç olur ve bu bilgiler ellerinde belgeler olan yat severlerin yardımları ile tamamlanır. Neden "İstanbul Kotraları" diye sorarsanız, kotracılık İstanbul kültürünün bir parçasıdır. Cumhuriyet öncesi, Boğaziçi'nin her iki yakasındaki, nüfusunun çoğunluğu ekalliyetlerden oluşan küçük köylerin kıyılarını sadece yalılar, saraylar süslerken, yabancı elçiliklerin yazlık köşklerinin arazileri Tarabya, Sarıyer sırtlarına kadar uzanıyordu. Bu elçiliklerin yelkenli ve istimli yatları Boğaziçi'nin sakin koylarında, özellikle Tarabya'da, Bebek'te dururlardı. Rus Sefareti'nin ise, o günlerde küçük bir "Gunboat"u vardı. Boğaz'ın en derin koyu olan İstinye'deyse yalnızca savaş gemileri onarıldığından buraya yatlar giremezdi. Boğaziçi'nin tüm deniz ulaşımı malum çarklı vapurlarla, çatanalarla, sandallarla, mavnalarla, yelkenlilerle yapılırdı. Bugün hala o devirden kalabilmiş kayıkçı barınakları kullanılıyor. Altında kayıkhanesi ve sandalı olmayan bir yalı düşünülemezdi bile. Kadıköy tarafında oturan yabancıların, ekalliyetlerin, levantenlerin yatları ise Fenerbahçe Koyu'na demirlenir, yaz aylarında Moda Koyu'nda kendi aralarında yarışlar tertip eder, gruplar halinde adalara yelken açarlardı…

---