1920 yılının bu sisli ve soğuk Aralık sabahında, Karadeniz’in kara sularında, çaresiz insanları hüzün yolculuğuna taşıyan gemideyiz. Hem soğuğu hem de rüzgarı isyankâr kemiklerimizi ısırıyor. Tanrı yarattığı insanları unutmuş olmalı, yoksa bu azgın soğuğun başka bir açıklaması olamaz. Belki de Tanrı küsüp kendi azaplarına terk etti insanları. Tarihin büyüttüğü tüm kötü sistemleri şimdi koynumuza aldık, yaşıyoruz hep birlikte. Yılanların saçını taramaya çalışıyoruz sanki avaz avaz ağlarken. Sömürenler iyi düşlenmiş günahlarının keyfini yaşıyorlar. Bizim için ağlatan şeyleri kabul edersek onlar günahlarından daha çok zevk alacaklar. Bunun için düşlerimizi mezara koydular. Ben ise düşümden kalanları denize savurdum.
Hepimiz, kalplerimizde tortulanan acı ve gözlerimizde saklanan yaşlarla yeni bir ümit arıyorduk. Köylüsü, varlıklısı, yoksulu ve asili ilk kez aynı gemide, aynı kaderi paylaşıyordu. Kana obur olan bir yüzyıldan, oyununu bozamadığımız bir çağın yasak terleyişlerinden kaçıyorduk biz. Varsın onlar orada kalsınlar, kanlar akarken onlar döle dursunlar. Nasıl olsa donsuz kaçacaklar! Bir ülkeye sığınmak hak edilmemiş bir cezadır ve çaresizlikle başvurulan bir kurtuluş yoludur. Ülkemin benim için yazdığı kaderi belki yalnız başıma değiştiremezdim ama bu yazgıya da asla boyun eğmeyecektim. Nasıl olsa yasakları aldık koynumuza, azdıkça azalım. Şimdi haykırmayan yarın çok pişman olur. Evcilleştiğimiz ateş yatağından çıkmış, her yeri yakıyor. Kıyamete kadar yanacak ateşi biz üfleyelim...

---