Temel Hak ve Hürriyetler içinde pek azı, "düşünce hürriyeti" ölçüsünde bir felsefi değere sahiptir. Hatta hiç mübalağasız denebilir ki, bu hürriyet, manevi nitelikli kişi hak ve hürriyetlerinin en önemlisi, hepsinin ana-kaynağı durumundadır. Düşünce hürriyetinin bu "başkalığı"dır ki, onu toplumlar tarihinin değişik aşamalarında, uğrunda en çok söz söylenen, yazı yazılan ve giderek en çetin savaşlar verilen bir hürriyet durumuna getirmiştir. Bugünkü Türkiye'de de, düşünce hürriyeti, mahiyetinden doğan bu farklılığa eklenen birtakım özel sebeplerle, birinci dereceden aktüel önem kazanmış durumdadır. Özellikle son on yılın Türkiye'si, tarihinde görülmedik bir yoğunluk ve yaygınlıkta fikir tartışmalarına sahne olmakta. Bu yeni ortamda iktisadi ve sosyal sistemler tartışılıyor, yeni alternatifler aranıyor, mevcut ve alışılmış politik değer sistemleri temelden eleştiriliyor. Bu canlılık sayesindedir ki, "düşünce hürriyeti" meselesi, sırf akademik bir merak ve ilgi konusu olmaktan çıkarak, aktüel bir olay haline gelmekte, "Anayasamız hangi fikirlere açıktır?", "Anayasa fikir suçlarını kabul etmiş midir?", "Yıkıcı akımlara karşı hukuki tedbirler alınabilir mi?" gibi sorular bilhassa önem kazanmaktadır. Böylece sözü, imgelememizin ekseni olan konuya getirmiş oluyoruz: "1961 Anayasasına göre düşünce hürriyetinin siyasi ya da ideolojik sınırları var mıdır?", ya da sık sık kullanacağımız bir deyimle "siyasi düşünce hürriyeti muhtevaca sınırlı mıdır?" Artık, &.özün burasında, hangi meseleleri ne şekilde ele almaya ça1ışacağımızdan bahsetmeye lüzum var. Bunu da, Konu'dan, Metod'dan ve Plan'dan söz ederek yapabiliriz.

---