1980'lerin başlarındaydık daha. O yıllarda Cumhuriyet gazetesi bünyesinde yayımlanan Bizim Almanca adlı dergiyi yönetiyordum. Alman dili ve kültürüyle ilgili her Türk vatandaşı gibi benim de yolum Alman Türkolog Dr. Robert Anhegger'in yaşadığı Doğan Apartmanı'na düştü günlerden bir gün. Orada evin hanımıyla tanıştım. İlk görüşte de çarpıldım. Hadi itiraf edeyim, âşık oldum. Sonra da bütün hayırsız âşıklar gibi ne aradım ne de sordum. Ama aşkım dilime vurmuş olacak ki, onu anlattım durdum... Aradan yıllar geçti. 1990'lann sonlarında yayımlanan Gazete Pazar için "Portreler" yazmam istendiğinde, yeniden kapısını çaldım. Bu defa sadece evini değil yüreğini de açtı bana. Aşkımın karşılıksız olmadığını yaşattı. Hatta o gün esas oğlan Robert'i de kıskandırdık galiba birazcık. Bitmek bilmeyen sohbetimiz boyunca "Pantoffel"lerini sürüyerek çalışma odası ile salon arasında mekik dokuyup durdu, sonunda da "Yeter artık, amma da konuştunuz haa!" diye azarlayıverdi bizi. Sonra ne mi oldu? Aradan yine yıllar geçti tabii. Oradan oraya savrulduğumuz uzun yıllar... Eşi Dr. Anhegger'in Amsterdam'da öldüğünü iki yıl yaşadığım A.B.D.'den döndükten sonra öğrendim. Gidip tekrar kapısını çaldım. Onu görür görmez de kararımı verdim. Hemen o gün oturdum ve kitabın giriş bölümünü yazdım. Çünkü acelem vardı artık, zamana güvenmemeyi öğrenmiştim. Kitaba Nisanın ortalarında başladık, Ağustosun sonunda bitirdik. İkimiz de çok çalıştık... O hafızasının derinliklerine indi çıktı. Ben epey bir araştırma, toplama-çıkarma ve sağlama yaptım. Bir bakıma kolay değildi yaptığımız iş. Taraflardan birinin yaklaşık yüzyıllık, diğerinin de yarım yüzyıllık olduğunu hesaba katarsak yani Ama bir bakıma, çok da kolay oldu…

---