Türkiye'de tartışmalar neden hep yüzeyde kalır? Meselelerin köküne niçin inilmez? Neden çözüm yolu gösterenler bir iki formül ortaya attıktan sonra tükenip kalırlar? Niçin bazı adamlar bütün boşluklarına rağmen siyasi hayatın üst kademelerinde daima boy gösterirler? Nasıl olur da bunca laftan, yazıdan ve nutuktan sonra, Türkiye uçuş pistinde hala yuvarlanıp gider ve bir türlü havalanamaz? Bu sorulara cevap arayanlar, son yıllarda yayınlanan hükümet programı, parti bildirisi gibi metinleri dikkatle incelemelidirler. CHP meclisinin son toplantısından sonra yayınlanan bildiri de bu bakımdan hayli öğreticidir. Yuvarlak ve derine inmeyen söz etme sanatı son yıllarda öylesine alıp yürümüştür ki artık kavramlar da önemini kaybetmekte ve kimin ne dediğini anlamak mümkün olmamaktadır. «Demokrasi»den bahsedenler, «insan hak ve hürriyetleri» ile «Batılı anlam» sözlerini kullanıvermekle meramlarını anlattıklarını, daha doğrusu asıl inançlarına gereken etiketi bulduklarını sanırlar. «Otoriter idare»yi savunanların dedikleri, kahve erkânıharplerinin «asmalı, kesmeli»lerle dolu sözlerinden pek fazla değildir. «Milliyetçi» olduklarını söyleyenler, önlerine gelen herkese ve bu arada sık sık öğretmenlere «komünist» damgası yapıştırmakla ödevlerini yaptıklarına inanırlar ve her defasında birkaç idealistin daha bu toplumdan umut kesip küsmesine yol açmaktan başka bir şeye yaramazlar. «Özel teşebbüsçüler» ise hala on dokuzuncu yüzyılın tekerlemelerini ağızlarında gevelemekte veya Devletle kendi aralarında belli bir sınır bulmak gibi modası geçmiş çabalar ortasında bocalamaktadırlar. Ama bu yüzeyde kalış, yalnız bu gruplara mı özgüdür? «Sosyal tutumlu» kişilerin bir kısmı da, tıpkı ringde «garde» durumundan bir türlü kurtulamayan boksörler gibi, hep «sosyal adalet», «eşitlik» sözleriyle dolu beylik formüllerle kendilerini savunmağa çalışırlar.

---