Kasımpaşa iskelesinin hemen ilerisindedir Bahriye Divanhanesi. Divanhanedeki askerlerin ayaklanmaya katılıp katılmadığını bilmiyordu ama dikkati çekmemeye çalışarak geçti nöbetçilerin önünden. Divanhanenin parmaklıklarının bittiği köşeyi geçti. Yolun çatallandığı köşeye geldiğinde bir an duraksadı. Birini bekliyormuş gibi baktı yokuşa. Sonra dümdüz yürüdü. İçinden gelen koşma isteğini sürekli frenlemeye çalışıyordu. Sokaktaki evlerin arasındaki mezar taşının önünde dua okuyanları görünce durdu, soluğunu bıraktı. Tüm içtenliğiyle kurtulmayı diledi. Ellerini yüzüne sürdü. Arkasından bir kadın sesinin "Akbaba Hazretleri dileğini versin inşallah, onu çiğneyip geçmeyeni gözetir o." dediğini duydu. Küçük caminin önünde adımlarını hızlandırdı. Tabakhane Meydanı'na sapmadan girdi dar sokağa. Sokağın bir yanı ilk bakışta duvardan ibaretti. Biraz dikkatli bakıldığında duvarlardaki kapılar fark edilirdi. Duvarın karşı yanındaki evleri, içinden sayarak yürüdü, "Kâğıtçı Acemlerin Evi, Yüzbaşının evi, Osman Usta'nın evi". Osman Usta'nın evinin mermer basamaklarını aceleyle çıkıp kapının üstündeki tokmağı vurdu. Cumbanın yan penceresindeki perde aralanınca seslendi: "Hamid'anım teyze ekmek lazım mı?" Bu cümleyle, çevreye ya da peşindekilere, sanki mahallenin çocuğuymuş da, her akşam bu eve uğruyormuş kanısını vereceğine inanıyordu. Sütannesinin yakını Hamide Hanım nasılsa soru sormadan açacaktı kapıyı. Az sonra selamlığın karşısındaki odaya girmiş, soluğunu ayarlayabilmek için uzatılan bir bardak suyu almayı bile düşünemeden, bardağı uzatan kızın örtüsünden fırlamış saç buklesini seyrederek anlatıyordu. Tam coğrafya dersindeymiş onun sınıfı, softalarla isyancı erler Darüşşefaka'nın kapısından daldıklarında. Adamlar kapıları tekmeleyerek sınıflara girmeye başlamışlar. Ortalık karışmış…

---