Geçmişimize neden bu kadar yabancıyız? Yakın geçmişimizi tanıma ve tanıtmada niçin bu kadar acz içindeyiz? Millet olarak, aydın kesim olarak üzerimize düşen sorumluluğu neden yerine getiremiyoruz? Daha dün denilecek kadar yakın bir dönemin edebi topluluğunu, ciddi ve olgun bir biçimde incelemiş ve ortaya koyabilmiş değiliz. Edebiyat tarihlerimiz, aktarma yöntemine bağlı olarak, bilinenleri tekrarlamaktan öteye gidebilmiş değildir. Bu yüzden edebiyat dünyamız, kalıplaşmış bilgiler yumağında yuvarlanıp duruyor. Sözgelimi, Muammer Lütfi hakkındaki bilgiler oldukça basit ve yüzeyseldir. Aynı topluluğun diğer sanatçılarına yönelik bilgiler de pek fazla değildir. Asıl düşündürücü olanı. Cumhuriyet döneminin ilk edebi topluluğu olan "Yedi Meşale" ve "Yedi Meşaleciler" hakkında yeterli bilgilerden de yoksunuz. Bu topluluk, bugüne kadar bir bütün olarak, okuyucularımıza tanıtılmamıştır. Her edebiyat tarihi, bu topluluktan söz etmesine rağmen: "Yedi Meşale" adlı kitapları ve "Meşale" dergisinden yeterince söz edememiş ya da etme külfetine katlanmamıştır. 1928 yılında yayımlanan "Yedi Meşale" adlı ortak kitapta, hangi şiir ve yazılara yer verildiğini bile, doğru düzgün bilmiyoruz. Aradan uzun zaman geçmişçesine ihmalkâr davranıyoruz. Bu topluluğun sanatçıları yeterince önemsenmemiş olabilir... Oysa bu sanatçıların iç dünyalarına girildiğinde, çok şeylerin keşfedilebileceği kanaatini taşımaktayız. Edebiyata "Canlılık, samimiyet ve daima yenilik" anlayışıyla atılan bu yedi genç, kendilerinden söz ettirmesini başarabilmiştir. Getirmiş oldukları sesle, edebiyatımızda kendilerine özgü bir sayfa açabilmişlerdir. O halde, açılan bu sayfayı okumak ve okutmak gerekmektedir.

---