1942 yılından beri uzun ya da kısa aralıklarla denemeler yazarım. Bunların bazıları gazete ve dergilerde yayımlanmıştır. Benden birer parça olan bu yazıların okunup atılacak yapraklarda yok olabileceği düşüncesiyle, onlardan sevdiklerimi beş kitapta toplamıştım. Birkaçı çoktan tükenmiştir bu kitapların. Çoğunu, her şeyin sustuğu gece yarısına doğru yazdığım bu denemeler, ya kafama takılıp kalan bir düşüncenin, okuduğum bir kitabın, ya da bir tartışmanın sonucudurlar. Bu sözümle, onları bir çırpıda yazmış olduğumu sanmayın! Tam tersine, çok ağır çalışan bir yazarım ben. Bir denemeyi yeniden birkaç kez yazdığım olmuştur. Geçen yıldan beri, bir türlü' ayrılmak bilmeyen bir kaygı var içimde: Basılmış ve basılmamış denemelerimden kendimce bir seçme yapmak, bunları hemen, vakit kaybetmeden yayımlamak. Niçin diyeceksiniz bu telaş? Söyleyeyim: Çünkü zaman dediğimiz güç, tekin değildir: çünkü ona güven olmaz. Hele insan yazar olursa, sağlığında derlenip toparlanmalı, kitaplarının kesin baskılarını sağlığında kendi hazırlamalı. Çünkü sonraları onların başına nelerin geleceği bilinmez. Yahya Kemal, Kendi Gök Kubbemlz'i sağlığında hazırlasaydı, hiç değer vermediği birtakım şiir, ölümünden sonra basılan kitabına girer miydi? Okuyacağınız bu kitaba, beğendiğim demeyeceğim, sevdiğim denemelerimi aldım sadece. Çünkü sevmek başka şey, beğenmek başka şeydir. Bunlardan hangisini daha çok sevdiğimi sorarsanız, cevabım şu olacaktır: Yaratma Özgürlüğü'nü hangi yazılarımda daha iyi belirttimse, onları daha çok severim. Nasıl sevmeyeyim? Özgürlük olmazsa, sanat mı, edebiyat mı, yaşayış mı kalır bu dünyada? Gerçek sanat eseri ise -ister roman, ister şiir olsun-, biçimle içeriğin birliğine, birbirinden ayrılmazlığına dayanır…

---