Başta Fatih Sultan Mehmed Han Mutlu Emir "Ni'me'l-Emir" olarak ve ordu ile devlet başları, devrinin bilgin ve fazılları, şeyhleri ve idare adamlarıyla askerleri de Ni'me'l-ceyş diye teşci' olunarak, İstanbul sarılması ve alınmasında bulunmaları ve herkesin derece derece hizmet etmeleri üzerine hepsi hayatları boyunca adeta zafer madalyalarını andıran bu unvanlarla sevindirilmişler ve ölümlerinde gömüldükleri yerler birer anılma yeri "makam" olmuştur. Meğer Fatih'e yakın olmak ve onunla İstanbul alınmasında bulunmak ne büyük paye ve şerefmiş! Sonraları bu payelere İstanbul hemşehrileri ne kadar değer vermişler! Tam beş asır anılarına mum yakarak ve kendilerini velilerden sayarak saygı göstermişler, yani İstanbul Mücahitlerini bugüne kadar yaşatmışız! Mücahitler içinde İstanbul sarılması günlerinde ölenler vardır: Önemli bir kısmı kuşatmanın son gününde Ulubatlı Hasan gibi sur üstünde, önünde, aralıklarında yahut içinde ölmüş, bir kısmı da şehrin içine ilk girdiklerinde karşılaştıkları mukavemetler karşısında kayıplar vererek hayatlarından olmuşlardır. İstanbul'a yalnız bir kapıdan girilmedi. Hemen aynı saatte her tarafından girdiler ve eğer girenler kapıları açmışsa oradan veyahut merdivenler dayayarak surlardan şehre girerek yayıldılar. Bunların içinde muhtelif yönlerde bölük bölük ilerlerken şehit olanlar vardır. Behçet Kemal Çağlar der ki: Fatih, İstanbul surlarından içeriye elini kolunu sallaya sallaya girmedi ki. Ölüler üstünden atladı, yiğitleri kurban vere vere girdi... Şehrin içinde şehitler ya tektir veyahut gruplar halindedir. Mesela 18 Segbanlar, Yedi Emirler, Yedi Şehitler bu aradadır. Bunların arasında toplu olarak şehit olanların bir kısmı şimdiki Unkapanı ile Fatih semti arasındaki Zeyrek (Pantokrator) manastırı yakınlarındadır. Cankurtaran'da halkın sayımına göre 41 ve bizim 1952 Ekim ayında yerinde saydığımıza göre 12 değişik yerde şehitlerimiz evler, bahçeler ve sokaklar arasındadır. Bu, bize tarihin mühim bir noktasını hatırlatmaktadır: Bunların mutlaka yerlerinde durmaları lazımdır...

---