Gece telaşlıydı, İnsanlar, yere savrulmuş bir avuç Beyoğlu taşı, betona düşen ucuz bardak... Zaman Varol'un kaldırımında bir izmarit Ve ben damarlarındaydım şehrin. Yanımdan cesetleri akardı genç oğlanların, yapışkan ve soğuk. Yalnızlığı daha çok hissedersin yaşadığını fark edince… Panik, fabrika düdüğü, havada kömür kokusu, çayında radyasyondur! Ve sessizlik bir Bakan'ın sırıtkan yüzü, -bardağındaki tavşanın kanı değil- Ben bir ses istiyordum bu kâbusa yoldaş! Nükleer mantar? Düşen bir giyotin bıçağı? Ezilen bir karafatma, sabah kahvaltıdan önce? Henüz yok! Şafakta, kullanılmış bir şırınga iğnesindeydiın Ortaköy'de. Üzerimden bir on yıl geçmiş, tüm hışmıyla ve dört motorlu. Duymadım. Duvara çarptığını, Kırılan camları, kopan kafaları, çatırtısını kemiklerin ve çığlıkları hiç duymadım. Son hatırladığım bir çöpçü faraşıydı, uyumadan önce. Şimdi artık yalnız değildim. Çok şükür.

---