Artık sana rastlamıyorum kâbuslarımda -Ah! Nerede, bir dizeye uyandığım geceler? Daha çok, yabancı kentlerin saldırgan sokaklarındayım Araçlar dizilmiş, tıka basa dolu ışıklı vitrinler, ama insan yok Çürümüş et kokusu saatler belli değil beyaz kurtçukların ağızları yükseliyor yatak odalarından. Ya da, güneşin girmeye çekindiği ormanlardayım Ve hep aynı nedenle daha sonra bir türlü anımsayamadığım yarıda kesiliyor yolculuklar. Gün ortasında da yoksun. Halbuki her gün "Gün ortası" ve kâbus: Kabil, Hadita, hızla ölen yeşil ve batıyor uykuda gezenlerin ülkesi Annelerin kucağında gittikçe küçülüyor bebekler... Dişinden tırnağına silahlı, Portorikolu göçmen asker Parçalanmadan evine dönebilirse, Çocuğa vatandaşlık verecekler "let's all be as thankful as hell And bury the statute of liberty (because it begins to smell)… Yoksun işte... YOKSUN! Artık çalmak bile gelmiyor içimden Çok sevdiğim bir ozanın dizelerinden, bazen Bazen bir şiir çevirmek için oturuyorum -Bilirsin, sana ihanet etmek aklımdan geçmez; Elim açılsın diye... Belki bir metafor tutarım Bir başkasının denizlerinden…

---