Duranbeylilerin Kadınlar Kolu!
O sabah sonbaharın ilk sağanağı İstanbul’un aylardan beri sürüp giden tozlu kuraklığını gök gürültüleri içinde alıp götürmüş, ortaya yaş toprak kokusu, güneşi serin, tertemizmiş duygusu uyandıran bir şehir bırakmıştı.
Eski Bayındırlık Başmühendisi inatçı bekâr Asaf Hulusi Bey, alışkanlık edindiği gibi Büyük Otel’e akşam çayını içmek için, gene yayan geldi. Ama rahat adımlarla; burnunu mendille kapamak veya terini silmek gereğini duymadan, neşeli halde... Her gün oturduğu masanın başında dostu mimar Mösyö Armenak’ı görünce de keyfi büsbütün arttı.
Hayli para kazandıktan sonra mesleğini bırakıp Boğaz’daki baba mirası ahşap yalısına çekilen Armenak ile aynı yaştaydılar, altmışlarında... Mimar şehre seyrek iner, inince de saatinde otele uğrar, mühendisi bulurdu. Eski dostluk ve ahbaplığın asıl tadına varılan, keyfine doyulmayan yaş; bu çağda, altmışından sonradır. Yüreklere ölüm korkusu sızmaya başladığından, dostlar her buluşmada bir daha görüşememek olasılığını düşünerek birbirlerine eskisinden fazla bir sevgi ve içlilikle yeniden bağlanırlar...

---