Anadolu'daki birçok şehir gibi birden çok kültürün izlerini taşıyan bir şehirde, Gümüşhane'de doğdum. Gümüşhane, adını Osmanlı İmparatorluğu'nun para üretiminde kullanılan gümüşün çıkartıldığı, "eski şehir" denilen bölgedeki madenden almış. "Eski şehir", benim çocukluğumda ıssız ve terk edilmiş bir bölgeydi. Bir tür "hayalet şehir" ... Bir zamanlar Ermeni kalaycıların çekiç salladığı, Rum tezgâhtarların dükkân açtığı, artık bomboş olan sokaklarında oynamak Gümüşhaneli çocukların en sevdikleri eğlenceler arasındaydı. Çocukluğun sınırsız düş gücünün de yardımıyla, kayıp bir kentin hayalet insanlarının varlığını omuz başımızda hissetmek tuhaf bir ürküntü verirdi bize. Oyunlarımız arasında en heyecan verici olanı, kaderlerine terkedilmiş ve çoğu harabe haline gelmiş eski kiliseleri taşlamaktı. Böyle bir kilisenin son renkli camına taşı atıp hedefi tutturan el, benimki oldu. Dokuz yaşındaydım. 1993 yılında bir temmuz akşamı televizyonda haberleri dinlerken Pir Sultan Abdal Şenlikleri'ne katılmak için Sivas'a gitmiş olan sanatçı ve aydınların kaldıkları Madımak Oteli'nin bir grup tarafından kuşatıldığını ve katılımcıların bir kısmının yakılarak öldürüldüklerini duydum. Haber spikerinin duru ve duygudan arındırılmış bir sesle tek tek saydığı otuz yedi adın her biri beni derinden sarstı. Yirmi altı yaşındaydım. Bu iki anı, yaşamımın uzunca bir dönemini başlayıp başlamayacağı, başladıktan sonra da bitip bitmeyeceği belli olmayan bir projeye vermiş olmama ve bu projeyi tamamlayabilmek için göstermiş olduğum kararlılığa yol açan etkenlerin en önemlileri oldu. Ben, insan fotoğrafı çekmekten hoşlanıyorum. Yüzlerin arkasındaki insan öykülerini hep merak ettim. Portre çalışmaları, insanların bireysel ve toplumsal yaşam öykülerini anlattığı gibi izleyicilerine de bu öyküleri kendi algıladıkları gibi yazabilme, onlardan kendi sonuçlarını çıkartabilme olanağını tanıyor. Değişik yerlere gitmek, farklı toplumsal koşullar altında yaşayan insanlarla tanışmak ve onların öykülerini kalıcı olacaklarını umduğum fotoğraflarımla anlatmak istedim hep. Ebru, bu açıdan da gerçekleştirmek istediğim bir projeydi...

---