Oturduğum güvertede gözlerimi uçsuz maviliklere dikmiş bakıyordum. Çevremle en küçük ölçüde ilgim yoktu. Beynim günlerdir yapacağım işe kilitlenmişti. Şimdi bu işi bitirmek için İstanbul’dan İzmir’e gidiyordum. Aylardan Temmuz, vakit öğle sonu, hava kavurucu sıcaktı. Ve ben beynimi yapacağım işe kilitlemiş, çevremle zerrece ilgili değildim.
Dalıp gittiğim maviler okyanusunda, otuz üç yıllık yaşantım bir film şeridinin akan kareleri gibi canlanıverdi birden. Kendimi bu filmin içine olabildiğimce bıraktım.
Güney Torosların serin eteklerinde davar güderken amcam oğlu Yakup nefes nefese yanıma gelmiş, “Babanı vurdular Şahin! Öldürdüler babanı!” demiş ve oracığa yıkılıp kalmıştı garip. O zaman on bir yaşında biı çocuktum. Yere yığılan amcam oğluna babamı kimler öldürdüğünü soramamıştım bile.
Davarı öylece bırakıp köye koşmuştum. Anam avluda diz dövüp ağıtlar yakıyor, köyün tüm kadınları anamla birlik olup yeri göğü inletiyordu. Ama ben taş gibiydim. Ne gözümde bir damla yaş, ne dilimde bir acı söz vardı. Tek yaptığım, avlunun bir köşesinde zırıl zırıl ağlayan amcamın yanına varıp babamı kimin öldürdüğünü sormak olmuştu... 

---