Bizde, "edebi sanatlar" araştırmaları, sadece aydın kesimin meydana getirdiği edebi eserlere, bunlar arasından da, daha ziyade manzum olanlarına münhasır kalmış, halk edebiyatı ürünlerimiz ise tamamen ihmal edilmiş gibidir. Geçmiş yüzyılların büyük İran şairlerine hayran Türk sanatçılarından edebiyat nazariyatçılarına da aşılanan yabancı eserlere hayranlık etkilerini, bu işte ilk ve önemli sebeplerden biri olarak kabul etmek gerekir. Halka özgü eserlere sanat kıymeti vermeyen, hatta onu hor gören, yeren bu sınıf, bu milletin ruhunu ve dilini yalnız kendilerine bağlanmış olarak kabul ediyor, geniş Türk edebiyatını dalsız, budaksız bir çiçek halinde düşünmek darlığına düşüyordu. Milli savaşlardan ve bunca devrimlerden sonra artık yavaş yavaş gelişen bir halk edebiyatı zevkiyle, aydınlarımızın da vermeye başladıkları bu türden eserlere, geçim darlığı gibi sosyal sebeplerle İstanbul'a gelip apartmanlarda hizmet mecburiyetinde düşen memleket çocuklarının dilinden kinaye, bugün bile "bırakın şu kapıcı ağzını!" diyenler bulunduğunu söylersek bu zihniyetin bu toplumda nasıl kök saldığını daha acı ve açık bir şekilde anlarız. İşte bu yüzdendir ki, halk edebiyatının sevimli bir sadelik içinde olgunluğa eren eserleri dahi bu tür araştırmalara konu olmaktan uzak kaldı. Ve gene bu yüzdendir ki, bu milletin bu eserlerde bütün samimiyetiyle yaşayan hissi, ruhi, fikri hayatı; kendisi, toplumu, milleti, ocağı, vatanı, geçmişi, mukaddesatı... Kısacası bütün hayat ve kâinat üzerindeki görüş, duyuş ve düşünüşü henüz gereğince aydınlanmadı. Kunoş, ilk Türk şehrinde, ilk Türk türküsünü duyduğu zaman büyük bir sevinç yazdıktan sonra "Dört gözüm olsaydı hepsiyle bakardım; dört kulağım olsaydı hepsiyle dinlerdim" diyor. Başka bir yerde "Hep bu çiçeklerde tabiatın verdiği koku var"; başka bir sahifede de "Şair Ekrem B. in dikkatini mühim bir edebiyat meselesine celb etmeye cesaret ettim. Garp şairlerinin çoğu şiirlerinin en değerlilerini kendi avam edebiyatlarının baladlarından, bir de masallarından almaktadırlar,

---