Yirminci yüzyılın bitimine az bir zaman kaldı. Yirmi birinci yüzyıl, kapımızda... Köprüler kuruyor, barajlar açıyor, başları bulutlara değen gökdelenler yapıyoruz. Ne var ki, gerçek anlamıyla çağdaş bir ülke olabildik mi? Hayır, olamadık... 1980'lerin Türkiye'sinde kara güçler, topluma egemen olma savaşını giderek hızlanan bir etkenlikle sürdürüyorlar. Çağdaşlığın temel öğesi olan laiklik, bağnazlığın karanlık kuyusuna gömülüyor. Bu, Türkiye'nin yıllardır çektiği ve dindiremediği baş ağrısıdır. Evet, yıllardır, özellikle Demokrat Parti'nin kuruluşundan bu yana çeşitli siyasal örgütler, gelecekteki güvencelerini halkın dinsel duygularını sömürmekte bularak, gericiliği siyasal felsefelerinin bayrağı haline getirdiler. Günümüzde de irili ufaklı sağcı kuruluşlar bu bayrağı olanca güçleriyle dalgalandırmaya çalışıyorlar... Taban tabana zıt ideolojiler olmalarına karşın, ulusçuluk giysisine bürünmüş bir ırkçılıkla, dinci çevrelerin "İslam devleti" ülküsü, Cumhuriyet esaslarına ve laiklik ilkesine karşı aynı cephede birleşmiş görünüyor. Öte yandan 1960'lardan bugüne, kimi eksantrik ilericiler Atatürk devrimini yadsıyarak sosyalist düşüncenin pekişeceğini sandılar. Bu arada bir de, ortalığı" İslam sosyalizmi" denen bir şizofreni dalgası sardı. Böylece soldan ve sağdan yola koyulan ilericilerle, dinci gericiler yürüdükleri dar sokakların kavşağında buluşup, elele Türkiye'yi bugünlere ulaştırdılar. Bu çelişki kimlerin işine yaradı? Bu çelişki, dış ve iç kapitalist çevrelerin işine yaradı... Sömürücülerin ekmeğine yağ sürüldü. Şimdi gericiler, kapitalizmin kanatları altında eylemlerinin doruğuna tırmanmaya çalışıyorlar. Kimi çevreler ise tehlikenin önemine çeyrek yüzyıl önce parmak basıyorlardı. Örneğin, Fethi Naci, Mayıs 1965 'te şunları söylüyordu: "Emperyalizm az gelişmiş ülkelere sermaye ihraç eder, yardım ihraç eder, kalkınma yöntemi ve uzman ihraç eder. Ama zamanı gelip de bu ülkelerin yurtseverleri, emperyalizmin karşısına dikildiğinde ihraç edilen tek emperyalist meta karşı devrimdir" (Devamı 2. Ciltte).

---