Roman gibi küçük hikâyenin de edebiyatımıza girişi sanat hayatımızın Batıya yönelmesiyle başlar. Sanatı yalnız nazım hünerlerinde bulan Divan Edebiyatımız mansur hikâyeyi tanımamıştır. Bununla birlikte, daha 15. yüzyılda Dede Korkud gibi büyük bir hikâye ustası yetiştiren Türk halk dehası, bu alanda, masal türünde de olsa güzel ve canlı örnekler vermekten, atalardan kalma hikâyeleri ağızdan ağza, zamanımıza kadar ulaştırmaktan geri durmamıştır. Folklor alanına giren bu yüksek değerli mirastan seçmeler yapmayı başka bir fırsata bırakarak, Batı anlayışıyla hikâye türünde düzenlenmiş edebiyatımızın kalburüstü değerlerini, en güzel örnekleriyle, bir ciltte toplamayı yararlı bulmuş ve bu maksatla Hüseyin Rahmi'den Orhan Kemal'e kadar belli başlı hikâyecilerimizin eserlerini bir araya getiren bir cildi "Türk Edebiyatının En Güzel Hikâyeleri" adı altında 1947 de yayınlamıştım. Kitabın önsözünde şöyle diyordum: Bizde, bugünkü anlamıyla ilk hikâyeyi yazanın kim olduğunu araştırmak meraka değer. Ama ebedi bir araştırma yapmak konumuzun dışında kaldığı için yalnızca hikâyeciliğimiz üzerine, genel nitelikte, birkaç söz söylemekle yetineceğiz. Halk arasında roman ve hikâye zevkini yaymakta Ahmet Mithat Efendi'nin büyük hizmetini saygı ile anmadan geçemeyeceğiz. Bu yorulmak bilmez halk yazarı yığın yığın eser vererek doğmakta olan Türk hikâye sanatına, üzerinde tutunabileceği bir temel hazırlarken, sanat ölçüsünde ve özeninde pek kayıtsız davrandığı için kendi eserlerini çok kısa ömürlü olmaya mahkûm etmiştir…

---