Diplomasi kariyerimin gelişme seyrini dikkate alarak, Güney Amerika' da Büyükelçi olarak görev yapabileceğim hiç aklımdan geçmezdi. Önce dış yardım konularında ihtisaslaşmam arzu edilirken, 27 Mayıs döneminin Dışişleri Bakanlığının yetki alanına getirdiği kısıtlamalar nedeniyle MİİT Genel Sekreterliği Maliye Bakanlığı'na bağlanınca Kıbrıs ve Yunanistan ile ilgili sorunlara yönlendirildim. Araya NATO işleri girince savunma ve strateji alanında uzmanlaşmam gerekti. Büyükelçi olarak ilk atandığım ülke İran hakkında daha evvel yaptığım hiçbir çalışma yoktu. Polonya'ya gelince, NATO yıllarında edindiğim tecrübe yarar sağlamıştı. Venezuela ise apayrı bir dünya idi. Bununla beraber, petrol üreticisi bir ülke olarak maruz kaldığı güçlüklerin izahında İran'da derlediğim bilgiler imdadıma yetişti. Kader insanı bazen hiç beklemediği yerlere veya işlere sürükler. Önce şoka uğrar fakat sonra alışır, hatta hayatınızın en mutlu günleri olduğunu sonradan anlayacağınız bir yaşamın içine düşersiniz. Nitekim, bana 1988 yılının Eylül ayında Karakas Büyükelçiliği önerildiği zaman çok şaşırmış ve yanıt vermek için bir gün izin istemiştim. Daha gün dolmadan olumlu yanıtımı bildirirken, öneriyi yapan da şaşırmış ve emin olmak için tekrarlatmıştı. Bugüne kadar dört kitap yazdım. İçeriklerini anılarla hafifletmek için çaba sarfettiysem de hepsi ciddi suratlı oldu. Bu kez galiba kalemime biraz ciddiyet aşılamak üzere gayret sarfetmem gerekecek. Bana kalırsa işin ciddi tarafı, büyük keşiflerden beri Türklerin Atlantik Okyanusu'nun öte yanına, ABD ve Kanada'nın dışında, hiç ilgi göstermemiş olmalarıdır...

---