Çağdaş haberleşme araçlarının siyasal savaşlarda kullanılması 1950'lerden sonra bütün ülkelerde seçimlere büyük bir canlılık getirdi. Yeni bir dönem açıldı siyasal tartışmalarda. Politikacılar önce radyo aracılığı ile seslerini duyurdular, sonra da televizyon aracılığı ile boy gösterdiler ekranlarda. Bir yakınlık doğdu politikacı ile seçmen arasında. Kimi adaylar çok başarılı oldular bu boy gösterilerinde, kendilerini kitlelere sevdirdiler, peşlerinden sürüklediler milyonlarca kişiyi; kimisi de çok itici oldu. Tüm çirkin ve sevimsiz yanları ekrana yansıdı. Seçim olanaklarını yitirdiler: Kitleler bir kenara itti bunları. Eski Roma ve Atina demokrasilerindeki gibi bir durum oldu bir bakıma. Halk yöneticileri yakından tanımaya başladı. Radyo ve Televizyon aracılığı ile bir takım yakın ilişkiler kuruldu yöneticilerle yönetilenler arasında. Kitleler ekran aracılığı ile yakından tanıdıkları, sevdikleri, güven uyandıran kişilere oy vermeye başladılar. Bir bakıma da bu aldatıcı bir durum yarattı. Bazı ülkelerde politikacıların çoğu ekrana çıkıp kendilerini seçmenlere tanıtma olanağı bulamıyorlardı. Ekran ya devletin ve yöneticilerin tekelindeydi, ya da çok varlıklı kişilerin. Muhalefet sözcülerine eşit haklar tanınmıyordu. Bazı koşullar altında şarlatanlık geçerli oluyordu. Olumlu ve yapıcı bir programı olmayan bazı kişiler kitleleri etkilemeyi bildikleri için duygulara seslenerek çok başarılı konuşmalar yapıyor ve seçmenleri peşlerinden sürüklüyorlardı. . Sonra 1960'larda bir adım daha atıldı, Televizyon yöneticileri iktidar ve muhalefet liderlerini bir arada ekrana çıkartıp tartışmalar düzenlemeye başladılar. Böylece yeni bir dönem açılmış oluyordu siyasal savaşlarda. On beş yıldan beri bunun birçok ülkede çeşitli denemeleri yapıldı. Olimpiyat karşılaşmaları, dünya kupası gibi heyecanlı oluyordu bu tartışmalar. Milyonlarca kişi bu tartışmaların seyircisi ve hastası oldu. İşte şimdi bu dönemdeyiz. Devler arasında Kupa karşılaşmaları sürüp gidiyor bütün ülkelerde.

---