| Yazar | : | Vera Tulyakova Hikmet |
| İsbn | : | 9789750813726 |
| Yayın Tarihi | : | Şubat, 2008 |
| Dil | : | Türkçe |
| Sayfa Sayısı | : | 458 |
| Ölçü | : | 13,5 x 21 cm |
| Yayınevi | : | Yky |
| Bahsi Geçen | : | Nazım Hikmet Ran |
Ölümünden kısa bir süre önce "Bu kitabı yazan cesur genç kadına saygı duyuyorum," demişti annem. Gözleri 3ü küsur yıl öncesine dalmıştı bunları söylerken.
31 yaşında Nazım'ı toprağa vermesinin ardından Vera, acı ve yalnızlıkla mücadele etmek zorunda kalmıştı. Yanında insanlar varken zaaflarını göstermek istemezdi. Ancak gündüzleri, mezarlığa gidip Nazım'la konuşabiliyordu. Nazım'dan sonraki ilk yıl her gün yaptığı bu ziyaretlerini anımsıyorum. Bazen beni de götürürdü yanında. On bir yaşındaki bir kız çocuğu için acı deneyimlerdi bunlar. Önce çiçek almak için pazara uğrardık. Annem, "Bunlar hoşuna gider mi acaba?" kaygısıyla seçerdi buketi. Mezar başına geldiğimizde, toprağı okşar, (artık orada olmayan) banka otururdu. Yüzünde tuhaf bir ifade belirir ve beni ve etrafta olan bitenleri artık görmez olurdu. Ona engel olmak mümkün değildi. Yardım etmek ise imkânsızdı. Uzaklarda bir yerlerde onunla buluşurdu sanki. Bana hiç bitmeyecekmiş gibi gelen sürenin sonunda gerçek dünyaya döner ve neredeyse neşeli bir sesle "Yarın görüşmek üzere, Nazım!" derdi. Annemin o günleri hala hafızamda tazedir. Büyüyüp de Vera'nın kitabını okuduğumda, onu kurtaran şeyin, o uykusuz geceler ve o zaman başlayıp yaşamının son günlerine dek sürdürdüğü Nazım'la sohbetleri olduğunu anladım.
19 Mart 2001'de öldü annem. Geriye gözü gibi baktığı ve çok sevdiği Nazım'ın evi kaldı. Bir de Vera'nm mektuplar, notlar, senaryolar, taslaklar ve çok sayıda dokümanla mektuptan oluşan dağınık arşivi. Bunların tamamını düzenlemeye başladığımda, annemin Nazım'la sıkı sıkıya bağlı yaşamındaki pek çok bilinmezi ortaya çıkartacağımı biliyorum. Bunu yapabilmek için gerekli gücü topladığımda, işe girişeceğim.
Bu kitapla buna başlamış olduğumu sanıyorum. Daha önce yayımlanmış anı kitabını annemin el yazmalarıyla karşılaştırdığımda pek çok önemli olayın atlanmış olduğunu fark ettim. Belli ki zamanın gerekleriydi bunlar. Dünyaya mal olmuş bir şairin yaşamının en son ve mutlu dilimini onu sevenlerden esirgememek gerektiğine karar verdim. Bu zorlu uğraş için annemin anıları, hayat karşısında bana örnek olan duruşu güç verdi...
