Yıl 1950'ler ve Bafra... O yıllarda erkekler ve kadınlar hatta çocuklar son derece şıktı. Herkesin özel terzisi vardı ve bu terzilerin çoğu, doğuştan sanatkar olan Ermeni vatandaşlarımızdı. Örneğin çok köklü bir aileden gelen yakın arkadaşım "Kuş Yalçın"ın babası Sadi Bey, öylesine şık giyinirdi ki, Galler Prensi'yle yarışır sanırdınız. Kolalı gömlekler, ayakkabının üstünde tozluklar... Kunduraları ya Bafra'da Mustafa Bey'e özel yaptırılırdı ya da İstanbul'da Altın Çizme'den veya İngiltere'de John Lobb veya Church'den alınırdı. Kasabalı kadınlar ayrı bir şıktı. Mecmualardan modeller seçilir, terziler onları özenle dikerdi. O günlerde kıyafet devrimini köyden şehre tüm ulus benimsemişti ve ben o günlerde kasketsiz hiçbir köylü ve fötr şapkasız hiçbir şehirli görmedim. Camide dahi takke takılmaz, herkes kasketini ters çevirerek namaz kılardı. Yıl 1948... İlkokuldayım. Çok sevdiğim iki arkadaşım var; Güven Terzioğlu ve Tuncer Gülcü. Annem doğduğum ilk günden beri giyimime özen gösterirdi. Güven'in ablası Ayten Terzioğlu hepimizin ablasıydı ve çok gelişmiş estetik anlayışı vardı. Annem ve özellikle Ayten Abla, daha o günlerde bizleri tıpkı aristokrat çocukları gibi kravat, ceket ve kundura ile gezdirir ve bize giyim zevki aşılardılar. Yaşım ilerledikçe Mustafa Kemal ATATÜRK neden kıyafet devrimini zamana bırakmadı da, bir kanunla halka benimsetti, anlamaya başladım. Lord Kimoss'un kitaplarını okurken şu gerçeği öğrendim. Mustafa Kemal Trablus'a giderken, gemi Sicilya'ya uğramış ve Mustafa Kemal ile bir arkadaşı limana çıkıp şehri gezmişler. Yolda küçük çocuklar fes ile alay etmiş ve limon fırlatmış. Mustafa Kemal, çocuklara kızmamış ve arkadaşına dönüp, "Bunlar çocuk. Önyargıları da yok. Demek ki, fes devrini tamamlamış." demiş. Daha sonra ATATÜRK Fransa'ya askeri manevraları izlemek üzere gittiğinde, o günkü kurallara göre astragan kalpak giymiş. Bu kez de Fransızlar, Türk subaylarını bu kalpakla komik bulmuş ve Opera Buffon oyuncularına benzetmişler...

---