Nedim Gürsel'in yarattığı baba imgesiyle birlikte suskun bir kişiliğin geçmişin sisleri arasında belirdiğini görüyoruz. "Avlu"nun kapalı dünyasında nüfus memurluğu yapan bir baba işi gereği sabahtan akşama dek yazarken, sözcükler gerçeği boyutlandıracakları yerde canlı insanları belirsiz sayılara dönüştürüyorlar. "Konuşan, akşam eve sarhoş dönen, su içtiğimiz cam bardakları, bindiğimiz otobüsleri yapan, adam vurup hapse giren, fal bakan, acı çeken" insanları bir anda, iki üç anlamsız sayıya dönüştürüp kendilerine ayrılan kocaman sayfalardaki küçük bölümlere yerleştiriyor öykü kişisi. Susan sözcükler insanların somut varlıklarını örtüyorlar böylece. Ama caddeden geçen kalabalıkta beliren yaşlı bir kadının yüzündeki kederi ya da sinemanın önünde kestane satan "kırmızı kulaklı dazlak adamın yaşamda en çok ne istediğini" hangi kayıt defterine yazmalı? Öykülerindeki babanın beyaz kağıtların dünyasında var olan oğlu yazar Nedim Gürsel, dönüştürücü bir etkinlik süreci olarak algıladığı yazma eylemi boyunca adına edebiyat dediğimiz beklenmedik durumlarla karşı karşıya getiriyor bizi; bulutların devinimini, geçmişin unutulan anılarını, yaşamın çırpıntılı coşkusunu kavrayabilmemizi sağlıyor. Bununla birlikte babayla oğul arasında hiçbir ilişki olmadığını sanmayın. Nüfus kayıt defterlerini dolduran kişiyle yazarın imgelemin de oluşan bir gülüşün aydınlattığı dünyalar ya da düzenle özgürlüğün çatışması satır aralarına yansıyor. Oğul bir Amsterdam tramvayında yıllar önce babasıyla İstanbul'da yaptığı bir başka tramvay yolculuğunu anımsarken…

---