1930 ile 1940 yılları arası Türkiye'de mimarlık eğitiminde ve Türk Mimarlığı'nda önemli bir yer tutar. Sanayi-i Nefise Mektebi'nin gelenekçi çizgiyi bırakıp modern anlayıştaki Güzel Sanatlar Akademisi'ne, 1933'teki Üniversite Reformu ile Darülfü-nun'un İstanbul Üniversitesi'ne dönüşmesi ve Cumhuriyet Devrimleri'nin bir bölümü bu dönemde gerçekleşmiştir; Balkan, Birinci Dünya ve Kurtuluş savaşlarının anıları hala canlıdır. Anadolu'nun ve İstanbul'un işgalden kurtuluşunun üzerinden henüz sekiz yıl geçmiştir. Devrimleri gerçekleştirenler de bu savaşlardan süzülüp gelmiş kadrolardır. Bu yıllarda öğrenim gören öğrenciler bu yenilikçi ve devrimci ortamda yetişmişlerdi. Almanya ve İtalya'daki faşist eğilimler nedeniyle, o ülkelerde sönmeye başlayan modern mimarlık hareketi bu yıllarda Türkiye'de en parlak dönemini yaşamaktaydı. Modern hareketin öncülüğünü yapan Mimar, sonra Arkitekt dergileri mimarlık yanında devrimleri de savunmaktaydılar; devrimlerin getirdiği heyecan o yıllarda çekilmiş fotoğraflarda görüldüğü gibi gençlerin gözlerinden okunur. Savaşın ortasındaki Avrupa'da, Türkiye bir barış ülkesidir. İsviçre'de, Cenevre'deki Türk Elçiliği, Milli Eğitim Bakanlığı adına, ya Musevi kökenli ya Hitler rejimine karşı oldukları için üniversitelerinden uzaklaştırılan ya da kendi isteğiyle ayrılan, dallarında tanınmış değerli profesörlerin peşine takılmakta, onları Türk yükseköğretimine katmaya çalışmaktadır. 1933 yılında İstanbul Üniversitesi'ne gelen ticaret hukuku profesörü E. E. Hirsch, gelişinin hemen ertesi gün çağrıldığı bir davet nedeniyle şöyle der. "Ve işte ben, kendi Alman vatanımda Yahudi olduğu için hor görülen, 'aşağılık' ırka mensup olduğu için işgal ettiği mevkilerden kovulan, evini yurdunu terk edip yabancı ülkelere kaçmak zorunda bırakılan ben, 'mülteci' ben, dünyanın bir ucundaki Türkiye'de saygıdeğer bir Alman profesör sıfatıyla hazır bulunmaktaydım! Talihin yüzüme güldüğü bu olağanüstü anı yaşamak Türkiye'deki yıllarımın hemen başındayken nasip olmuştu bana."

---