Savaş kaybedilmiştir. O, yenik çıkmak istemez. Kabul edilen Ateşkes Anlaşmasına hücuma başlar: "Devlet-i Aliyye bu mütareke ile kendisini kayıtsız şartsız düşmanlara teslim etmeye rıza göstermiştir. Bu yapılan ateşkesin sakatlığını gördüm. Bu sakat noktaların düzeltilmesine çalışmak gereğine inanarak bunu ilgili makamlara bildirdim." der. O'na kabinesinde şimdilik yer vermeyen sadrazam İzzet Paşa, gönlünü almak istercesine O'nu, kendinden kıdemli generaller olmasına karşın savaşın son günlerinde Yıldırım Orduları Grubu'nun başına geçirmiştir. Ordular birkaç bin mevcutlu imiş ne gam. Herkes işin iç yüzünü bilmez. Dediğim gibi, İskenderun'un İngilizlerin eline geçmemesi için ateşkese rağmen silahla karşı duracağını söyleyerek İstanbul'daki Hükümeti ürkütür ve sinirlendirir, azarlanır. Tabii fazla ileri gitmez, ama her yaptığı gibi bu da hesaplıdır. ilerde göğsünü gererek bana kalsaydı, beni Harbiye Nazırı yapsalardı ben bu ağır şartları değiştirirdim diyebilecektir. Ve kalkar İstanbul'a gelir. Küçük motorla büyük zırhlılar ormanı arasından geçerken bile morali yüksektir. Bir şeyler yapacaktır. Başlangıçta bunların ne olacağını belki kendisi de bilmez bu yüzden İstanbul'da geçirdiği aylarda davranışının çok cephede geliştiğini görürüz. Önce siyasete el atar, iktidardan düşmüş olan İzzet Paşaya tekrar kabine kurdurmaya çalışır, mevcut hükümete güven oyu verdirmeyerek bunu sağlamak ister, siyasiler yüzüne güler bildiklerini okurlar. Başaramaz. Vahdettin'den umudunu kesmez. Savaş yıllarının sonlarında olduğu gibi onun üzerinde işlemeye devam eder, defalarca değişik konuları onunla görüşür. Padişahın yakınında olduğu izleniminden başka bu sinsi ve içinden pazarlıklı adamdan bir şey elde edemez. Yabancılarla ilişki kurar...

---