Yerler ve gökler öncesiz bir doğum sancısının can çekişmesi gibidir. Yalnızca kendisi görünmez kalmış duvarsız bir yapı gibidir. Onlar ki duvarsız bir pencere düşünemezler. Onlarca duvarsız bir pencere olmayışı anlamlıdır. Bazı şeylerin bilerek anlamsız kılındığını söyle onlara. Yerler ve gökler ödün verdi ve bunu ödül olarak kabullendi onlar; üstelik kendi kendilerince verilmiş bir ödül olarak. Onlara kalsa, yaşamları değil de, ölümleri bir ödündür ancak. Sanki bir yara var göklerde ve bu yüzden ölüyorlar. Ama o yaranın kanıdır canlılığın damarlarında dolaşan. Unutmasınlar, ölüm yorulabilir ve dinlenebilir bir süre. Ve onlar ölümsüzlük sanabilir bunu. Yerleri ve gökleri uykusuz sanıyorlar çünkü. Oysa ölümü bile çok görebilirdim onlara. Ölümlü olanlar ölümsüzlüğü nasıl anlıyorsa, öyle anlıyor onlar. Ölünce zamanın dışına çıktıklarını sanıyor ve bu yüzden ölümsüzlüğü zaman dışı sanıyorlar. Ve yine bu yüzden zamanı kendileriyle yaşlanıyor sanıyorlar. Mevsimin can çekiştiğini görüyorlar, ama yeniden karşılaşınca ölmediğini anlıyorlar onun ve kendilerini yinelenmiş göremediklerinden ölümlü olduklarını sanıyor onlar. Ölürler, ama ölümün o anlık görüntüyü değişmez kıldığı yüzleri ölümsüzlük aynasının birer parçasıdır. Bunu bilmeleri gerek. Ölümsüzlüğün aradığı birer gövdedir onlar. Ama ne yazık ki, kendi gövdelerine küsmüş gibi yaşıyorlar. Onlar ki, karanlıktan korkan körler gibi korkuyorlar ölümden. Ölümle karşılaşınca, denize düşmüş bir damla gibi, mutsuz oluyorlar. Ve istiyorlar ki, deniz ölsün, damla yaşasın... Yaşamlarının anlamı ve anlamsızlığıdır o korku. Anlamı ve anlamsızlığı aynı kılan bir korkudur Ve bilmiyorlar ki, ölümsüz olsalardı tembellik erdem olacaktı.

---