Bilindiği gibi ülkemizde demokrasinin her darbe yiyişinde bunun etkileri kültür sanat ve düşün yaşamına yansır. 1981'den bu yana ödenekli tiyatroların repertuarlarında önemli bir çöküş izlendi. Ödenekli tiyatrolar, ülkemizde benzersiz bir konumdalar: çok sahneli, çok kadrolu, çok sorunlu. Dünyanın hiçbir yerinde bu dev yapıda devlet ya da şehir tiyatroları yok. Bizdekiler cumhuriyetin ilk dönem devletçiliğinden arda kalmış anıtlar gibi duruyor. Ödenekli bir tiyatro, hizmet vermesi gerekenlere, yani seyircisine repertuarı ile ulaşır. Tiyatro bu konumda toplumu ilerletici, uyarıcı, yaratıcı süreçten pay verici bir işlev üstlenmek zorundadır. (Yani gerçek sanat ne işleve sahipse onu üstlenmelidir.) Kesin olan şudur: ödenekli tiyatroların repertuarlarının keyfi düşüncelerle oluşturulamayacağı. Şehir Tiyatrosu'nda 198ü'li yılların geriletici repertuar anlayışı Amerikanvari bir hazır-eğlence programı uyguladı. Yönetmeni, mise-en-scene'i, bestesi ile "paket" sahneleme olarak gelen müzikaller gördük. Çevrelerinde kopartılan reklam fırtınasının ardında bana kalırsa çok da can sıkıcılardı. Tiyatro adına her şey yapılabilir, tiyatro sanatının sınırları zorlanabilir ama Şehir Tiyatrosu kar amacı güden bir Broadway prodüksiyon kurumu olarak düşünülemez. Geriye bakmaktansa durumu onarıp ileriye yönelmenin zamanı. Tiyatromuz 1981'den bu yana repertuar açısından ciddi hasar gördü. Buna karşılık olağanüstü olumlu bir yandaşımız var. O da seyircimiz. Dünyanın hiçbir yerinde İstanbul'da olan genç seyirci potansiyeli yok. Geçenlerde Danimarkalı bir tiyatro yöneticisi ile birkaç oyun izledim. Danimarkalı, seyircimizi imrenerek izliyordu…

---