Acılı Adana
Tan Oral

Askerî yönetim ülkenin tadını kaçırmış, siyasilere de siyaseti yasaklamıştı.
Gazetem bir çare aradı ve buldu. Yasaklı siyasetçi ve gazeteci Altan Öymen, Çukurova bölgesinde röportaj yapacak, ben de bunu çizgileyecektim.
Birlikte Adana’ya uçtuk. Uçağımız havaalanı onarımda olduğu için, kimselerin sokulmadığı İncirlik Hava Üssü’ne inmez mi! Fotoğraf yasak ama çizimin kafada bitirilmesinden kime ne?
Bu yolculuk bir basın çizeri için bulunmaz nimetti. Öymen, yörenin mülki amirinden sokaktaki adamına, sanayicisinden kebapçısına, bahçesi antik heykellerle dolu Arkeoloji Müzesi’nin yöneticisinden eski Hatay Cumhurbaşkanına ve Torosların yaylalarında volta atan AdanalIlara kadar herkesle konuşuyor, ben de sessizce ama pür dikkat onlan izliyordum.
Konuşulan kişiyi o sırada çizmiyordum, ne de olsa kendisini nasıl çizgiye vurduğumu merak edecekti ve lafı aksayacaktı. Ama biz kapıdan çıkar çıkmaz, kişi daha zihnimden silinmeden kâğıda geçmiş oluyordu. Öymen de hep şaşardı, bakmadan nasıl çiziyorsun diye. Daha geniş izlenimler ise yorgun argın döndüğümüz otel odasındaki sehpada, devamı da İstanbul’da...
Bu röportajın kitaplaşıp yayımlanması hep istendi, hep konuşuldu. Derken aradan geçen otuz altı yıl sonra, işte yine Adana. Gittik, baktık.
Kebapların lezzeti aynı nefasette, çocukların neşesi yerinde, esnafın gönlü gani, ama sanayisi kenti terk etmiş, kent ise kaçınılmaz olarak büyümüş, kat çıkmış yükselmiş.

---